Anna Kłodzińska, Nietoperze

W moje ręce zrządzeniem losu wpadła kolejna powieść Anny Kłodzińskiej. Tym razem są to „Nietoperze”, ciekawa klasyczna sensacja, której tematem głównym jest działalność międzynarodowej grupy przestępczej, która również swoje porachunki załatwia na terenie Polski. Gdy dochodzi do morderstwa, prowadzący śledztwo milicjanci dosyć szybko dochodzą do wniosku, że przyczyną tej konkretnej zbrodni są porachunki gangsterskie. Dochodzenie wielu specjalistów milicyjnych i szpiegów, przygotowanych do naprawdę trudnych akcji, prowadzi do ugrupowania o nazwie „Nietoperze”. Członkowie tej grupy przestępczej posiadają unikatowe wizytówki – jedna z nich pomaga zlokalizować mordercę i wyjaśnić na czym polega całokształt działań wszystkich członków i tzw. Pierwszego, bezwzględnego i niebezpiecznego lidera. Kłodzińskiej, jako autorce kryminałów zaufałam już dawno. Zawsze byłam pod ogromnym wrażeniem jej wiedzy na temat funkcjonowania poszczególnych jednostek milicyjnych, mechanizmów prowadzenia śledztwa, technik, zarówno operacyjnych, jak i medycznych, a także laboratoryjnych „strażników prawa”. Twórczyni tym razem również rzetelnie przygotowała się do zadania, brawurowo opisała wszystkie etapy skomplikowanego śledztwa, wplotła w nie motywy obyczajowe i miłosne – w konsekwencji wykreowała dzieło, które nadaje się nawet do zekranizowania w dzisiejszych czasach, choć od wydania tejże książki mijają właśnie trzydzieści cztery lata. Choć klimat komuny został w tej opowieści zachowany, to sposób tworzenia historii jest bardzo nowoczesny lub też uniwersalny. Odnoszę wrażenie, że Kłodzińska wyprzedziła trochę swoje czasy i opisała działania szpiegów milicyjnych w ten sam sposób, w jaki dzisiaj przedstawia się działania funkcjonariuszy policji i innych jednostek specjalnych. Szczególną uwagę należy zwrócić na podjęte aktywności szpiegowskie – sposób śledzenia i inwigilowania podejrzanego, wykorzystywanie opcjonalnie nowoczesnych narzędzi badania śladów zbrodni, znakomite zdolności podszywania się pod kogoś i tworzenie fikcyjnych tożsamości. Ten aspekt książki jest rewelacyjny i gwarantuje niezłą, wciągającą zabawę. Cieszy również fakt, że twór Kłodzińskiej to raczej dziełko mało formatowe, tzw. micro – powieść, której jednak niczego nie brakuje. Wszystkie wątki zrealizowane są optymalnie, czytelnik nie czuje niedosytu, może być pewny satysfakcjonującej lektury, jeżeli lubuje się w klasycznej sensacji. Niezmiernie ciekawi są także bohaterowie – zarówno ci pozytywni, jak i negatywni. Ogromne wrażenie zrobił na mnie Schultz, postać jednorodnie zła, przesiąknięta do szpiku kości nienawiścią i bezwzględnością, targaną chęcią zysku i pieniędzy. Pozornie jest przykładnym obywatelem Niemiec, pracującym legalnie, mającym rodzinę. W tajemnicy przed żoną prowadzi swoje podwójne życie, morduje bez wyrzutów sumienia, ma nawet kochankę. Jego profil psychologiczny nie jest jednak pełny – brakuje epizodu, w którym opisane byłoby, jak członek Nietoperzy w ogóle znalazł się w tej organizacji, jakie były jego pobudki, w jaki sposób zaczęła się jego przygoda ze światem przestępczym. Przyzwyczaiłam się jednak, że Kłodzińska, tak samo zresztą jak inni pisarze sensacyjni wspomnianego okresu, rzadko analizuje przeszłość bohaterów, raczej skupia się na teraźniejszości fabularnej i nie wnika za mocno w profile psychologiczne bohaterów. Główny wątek, w jej opinii, ma się opierać na opisie walki dobra ze złem, analizie najnowszych technik policyjnych, a także rysopisie szybkiej, nieangażującej zbytnio zwoje mózgowe, sensacji. Myślę, że autorka mimo kilku niedoskonałości, stworzyła ciekawą, wciągającą opowieść kryminalno-szpiegowską, która może spodobać się każdemu – zarówno kobietom, jak i mężczyznom. Jeśli nie było wam jeszcze zaznajomić się z literaturą Anny Kłodzińskiej, to gorąco was do tego zachęcam. W dobie hybryd gatunkowych, warto czasami sięgnąć po klasykę w prostym, aczkolwiek nie w prostackim wydaniu, która może przynieść czytelnikowi dużo radości, a przede wszystkim pozwolić na relaks, odprężenie i niezobowiązujące zajęcie. Polecam!