Anna Kłodzińska, Szukam tego człowieka

Szukam tego człowieka to powieść, która wybitnie udała się Annie Kłodzińskiej. Jestem w stanie powiedzieć, że póki co, uważam tę książkę za najlepszą tej autorki, choć oczywiście mam jeszcze sporo do nadrobienia, jeśli chodzi o jej dorobek literacki. Niemniej jednak, tę darzę wyjątkowym sentymentem i wiem, że będę do niej wracać co jakiś czas. Okładka niepozorna, tytuł też jakiś taki mało chwytliwy – ale wiedząc, że Kłodzińska pisze porządną literaturę sensacyjno – kryminalną, nie miałam wątpliwości, że w środku czekają na mnie smaczne kąski czytelnicze. Po pierwsze niezmiernie spodobał mi się wątek główny, dotyczący obcego wywiadu, który wypatrywał wśród rodaków jednostki, które mogłyby za pieniądze zrobić dosłownie wszystko, przekazywać określone informacje dotyczące zaplecza wojskowego i milicyjnego, a także wykonywać zlecenia zabójstw. Cały wątek praktycznie dotyczy zamordowanego policjanta, którego zabójcy nie można odnaleźć od ponad roku. Jego koledzy po fachu, serdeczni przyjaciele, nie odpuszczają śledztwa i w ten sposób docierają także na ślad agentów obcego wywiadu, jednocześnie otrzymując szansę na rozstrzygnięcie pozornie dwóch różnych spraw. Jak na Kłodzińską, fabuła jest mocno zagmatwana, pojawiają się boczne wątki prowadzące do tego głównego – widać, że powieściopisarka z każdą książką rozwija swoje zdolności kreacyjne, stawia sobie za cel dążenie do perfekcji. Progres ten jest niebywale widoczny, choć być może nie wiąże się to z chęcią modyfikacji schematu fabularnego, ale konkretnego rozwinięcia obranego tematu. Mimo wszystko obiektywnie trzeba przyznać, że wspomniana powieść jest solidnie rozbudowana, ale też nie przesadnie, dzięki czemu czytelnik nie gubi się w meandrach wątków, ale ma szansę na śledzenie każdego kroku bohaterów. Innym pozytywnym aspektem kreacyjnym jest sposób budowania głównej „złej” postaci powieści, jaką jest Dębkowski: z jednej strony jest to porządny, wykształcony, pracujący obywatel, z drugiej znów bezwzględny agent obcego wywiadu, który za solidny zastrzyk gotówki jest w stanie wykonać każde zlecenie. Bardzo bulwersuje czytelnika jego podejście do życia rodzinnego. Dębkowski ma żonę, którą traktuje jak przykrywkę do tego prawdziwego życia, jakie prowadzi – ewidentnie nie kocha kobiety, traktuje momentami jak powietrze, jego myśli na temat wyjazdu nie obejmują zabrania ze sobą żony. Jak pokazuje jego całościowe postępowanie, jest on bezwzględnym, złym do szpiku kości facetem, idealnie kamuflującym się za maską inżyniera, człowieka przyjaznego i obytego w świecie. Należy również dodać, że Kłodzińska motyw obcego kontrwywiadu poprowadziła niebywale dobrze. Tak jak w przypadku jej wcześniejszych powieści, w fabule nie ma żadnego, nawet malutkiego akcentu, który udowadniałby, że została ona zapisana na kartkach przez kobietę. Znów mamy do czynienia z typowo męską tematyką, postaci kobiece są tutaj jedynie tłem, a znów na pierwszy plan wysuwają się mężczyźni – to właśnie na nich najbardziej skupia się autorka. Widać również, że Kłodzińska bardzo rzetelnie przygotowała się do poprowadzenia akcji powieściowej, wiarygodnie oddała różne postaci światka wywiadowczego. Największym technicznym mistrzostwem są dialogi – z jednej strony proste, z drugiej jednak idealnie wpisujące się w literaturę sensacyjną: brak tu niepotrzebnych ozdobników słownych i ornamentów, zagmatwanych monologów. Relacje między bohaterami są klarowne, jednowymiarowe i bezwzględnie życiowe. Już po raz kolejny zostaje mi jedynie polecić książki Kłodzińskiej, bo z każdą jej autorstwa mam dobre wspomnienia. Należy zauważyć, że praktycznie każda powieść z serii „Najlepsze kryminały PRL” jest wyjątkowa, nietuzinkowa i idealnie oddaje klimat tamtych czasów.