Anna Kłodzińska, W pogardzie prawa

Anna Kłodzińska znów nie zawodzi swoich wiernych czytelników – można powiedzieć nawet więcej, że kryminałem o tytule „W pogardzie prawa” wspina się na wyżyny swoich możliwości, które naprawdę są spore. Można odnieść wrażenie, że ta konkretna książka jest dla tej autorki swoistym eksperymentem literackim, gdyż ociera się ona jedynie o gatunek klasycznego kryminału, a zdecydowanie mocniej zanurza się w schemat swoistej hybrydy kryminalnej, która stawia na wielowątkowość łączącą się w pewnym momencie akcji. U Kłodzińskiej jeszcze czegoś takiego nie było – prowadzenie kilku motywów jednocześnie, które swój wspólny punkt znajdują dopiero w końcowej fazie całej historii, to w kontekście tej autorki coś nowego, innego, a właściwie mocno innowacyjnego. Na początku odrobinę bałam się tego eksperymentu literackiego, jednak jak się okazało w trakcie lektury, zupełnie niepotrzebnie. Narracja Kłodzińskiej pozwala już od pierwszych stron chłonąć całą kryminalną opowieść. Dla mnie osobiście najciekawszy był motyw romansowy, który u tej twórczyni nie zdarza się dość często. Nieraz, przy pisaniu recenzji jej innych pozycji, akcentowałam fakt, że ta autorka pisze bardzo „męską” sensację, pełną morderstw, oszustw, motywów związanych z służbami bezpieczeństwa, szpiegostwem itd. Gdybym nie wiedziała, że taką literaturę pisze kobieta, to nigdy tych konkretnych historii nie dopasowałabym do Kłodzińskiej. W tej konkretnej książce nie rezygnuje ona co prawda z tych motywów, ale dodaje całości pewnego innego sznytu, kobiecości i lekkości. „W pogardzie prawa” to powieść mocna, ale dopracowana pewnymi delikatnymi elementami, które bardzo pasują i zgrywają się z całością. Ta inna Kłodzińska bardzo mi się podoba, chyba jeszcze bardziej, niż ta poprzednia, która przecież też „była” bardzo dobra i wciągająca. Czego jeszcze możemy się spodziewać po tym micro – kryminale? Reszta właściwie pozostaje bez zmian. Mnóstwo dialogów – ciekawych, dodających całości akcji polotu i odpowiedniego tempa, lekko zarysowane tło narracyjne, ale też bez przesady – Kłodzińska ograniczając się do tak małej formy powieściowej musiała także ograniczyć opisy scenograficzne, ale zdecydowanie są one wystarczające dla samej historii, jak i dla przeciętnego czytelnika. Warto wspomnieć także chyba o najważniejszym wątku przewodnim, jakim jest stan wojenny. Ten klimat tego określonego czasu dodaje całości grozy, lęku i atmosfery swoistych niedopowiedzeń. Kłodzińska w sposób bardzo naturalny oddaje nastroje społeczeństwa tych trudnych czasów – pisze o całkiem racjonalnym strachu zwykłych przeciętnych ludzi, bojących się o swoją przyszłość. Oprócz tego poruszony w tym kontekście zostaje motyw ogólnej przestępczości, która wraz z aktualnymi nastrojami społecznymi właśnie gwałtownie się pogłębia – ludzie w kradzieżach, rozbojach i innych karalnych aktach doszukują się drogi ucieczki od kłopotów. Milicja ma zdecydowanie pełne ręce roboty, a do tego dochodzą jeszcze większe problemy, które muszą być szybko zażegnane. Widać więc, że praktycznie z każdego skrawka powieści wyłania się jakaś niewiadoma, która buduje wielką tajemnicę – oczywiście w tym momencie do akcji wkracza znany już wszystkim miłośnikom Kłodzińskiej, major Szczęsny – lubiany, charyzmatyczny milicjant, który nie boi się stanąć twarzą w twarz z największymi zbrodniarzami i kryminalistami. Gorąco zachęcam wszystkich do lektury tego kryminału – z jednej strony jest to powieść ciężka, zahaczająca o prawdziwe zdarzenia historyczne, z drugiej zaś dostarcza przyjemności czytania w związku z ciekawymi motywami sensacyjno – kryminalnymi. Kłodzińska tą książka potwierdziła, że jest pisarką kompetną. Polecam!