Edgar Wallace, Twarz o zmroku

Warszawskie wydawnictwo CM już jakiś czas temu rozpoczęło publikowanie kilku ciekawych, nietypowych serii, w których skład wchodzą Kryminały przedwojennej Warszawy, Polska przedwojenna fantastyka i Klasyka angielskiego kryminału. Cechą wspólną tych cykli wydawniczych jest fakt, że wszystkie powieści tworzące je zostały napisane dekady lat temu, jeszcze przed I wojną światową. Wśród autorów, których wydawnictwo CM zdecydowało się przypomnieć polskiemu czytelnikowi, znajdziemy niemal zapomniane już dzisiaj nazwiska, jak na przykład Bogusław Adamowicz, Wacław Gąsiorowski, Adam Nasielski, Richard Braun czy Edgar Wallace. Ten ostatni pisarz, którego twórczość obejmuje niemalże cały cykl Klasyki angielskiego kryminału, żył na przełomie XIX i XX wieku, aż do 1932 roku i był jednym z najbardziej poczytnych angielskich twórców literatury kryminalnej. W przypadku Twarzy z zmroku czytelnik ma do czynienia z kryminałem zawierającym elementy powieści grozy, które to stwierdzenie nasuwa się zresztą już po ujrzeniu okładki książki: zaprojektowana w stylu sprzed co najmniej kilkudziesięciu lat, od pierwszego spojrzenia razi potwornym obliczem i jednoznacznie nasuwa skojarzenia z horrorami nienajlepszego sortu. Wyraźnie widać, że tak w treści, jak i samym wyglądzie książki, wydawnictwo chciało zachować niemodną już dzisiaj, ale oryginalną i wyróżniają się z wydawanych obecnie pozycji stylistykę. Co do zawartości Twarzy o zmroku, to w treści książki również spotkamy się z dość archaicznym, mocno trącącym myszką stylem pisania. Sposób konstruowania fabuły również jest dość specyficzny, właściwy powieściom sprzed lat, ale należy powiedzieć, że opisywanym przez Edgara Wallace’a wydarzeniom nie brakuje dynamizmu, choć nie będzie to także tak bardzo wartka akcja, do jakiej czytelnik może być przyzwyczajony dzięki wielu wydawanym obecnie książkom. Jedną z głównych postaci w Twarzy o zmroku jest Audrey Bedford, dziewiętnastoletnia dziewczyna, która po śmierci matki wyjeżdża z rodzinnej wsi, w której wychowywała się od dzieciństwa zajmując się kurami. Przenosi się do Londynu, do siostry, jednakże już od samego początku spotykają ją niemal same przykre wydarzenia. Siostra należy do przestępczego półświatka i nie ma zamiaru pomóc Audrey w osiedleniu się w Londynie – wręcz przeciwnie, jej wypaczony umysł od razu podsuwa jej myśli o wykorzystaniu Audrey do swoich własnych celów. Niczego nieświadoma dziewczyna zostaje wplątana w sprawę skradzionego naszyjnika finlandzkiej królowej, po czym policja aresztuje ją przy próbie jego dostarczenia. A że Audrey nie chce wydać swojej starszej siostry, ląduje na rok w więzieniu. Ścieżki bohaterów powieści szybko przeplatają się ze sobą. Audrey, jeszcze zanim dociera do siostry, poznaje policjanta Dicka Shannona, a niedługo po wyjściu z więzienia Audrey zostaje zaproszona na rozmowę o pracę do bardzo nietypowego, przyprawiającego o ciarki domu, którego właścicielem jest tajemniczy i wywołujący podskórny lęk osobnik, niejaki Malpas. Jak łatwo się domyślić, fabuła powieści będzie się zazębiać, aż do finalnego rozwiązania. Twarz o zmroku jest nieco archaiczną, ale stosunkowo ciekawą powieścią kryminalną. Elementy grozy w niej zawarte dzisiaj już nikogo raczej nie przestraszą, ale nadają fabule książki klimatu i trzymają czytelnika w niepewności. Odrębną kwestią jest splatanie się losów bohaterów i relacje między nimi, dzięki którym książka trzyma przy sobie czytelnika. Twarzy o zmroku nie poleciłbym osobom młodym – jest to powieść skierowana do czytelnika pamiętającego takich autorów jak chociażby Noel Randon i Edgar Allan Poe. Zwolennicy kryminałów retro powinni natomiast poczuć się – w mniejszym lub większym stopniu – usatysfakcjonowani lekturą powieści Edgara Wallace’a. https://sztukater.pl/ksiazki/item/19835-face-in-the-night.html