Herbert George Wells, Niewidzialny człowiek

CZŁOWIEK, KTÓREGO NIE BYŁO Trudno wybrać jedną, najsłynniejszą książkę Wellsa – zbyt dużo napisał dzieł, które przeszły do legendy. „Wojna światów”, „Wyspa doktora Moreau”, „Wehikuł czasu”… „Niewidzialny człowiek” też należy do tej czołówki, choć już nie jest aż tak bardzo reprezentacyjnym utworem, jak te wymienione powyżej. Jest jednak coś, co przynajmniej dla mnie wyróżnia tę historię na tle pozostałych. I nie chodzi mi tu wcale o fakt, że Wells zmienił swój styl, porzucając pierwszoosobową narrację na rzecz pisania w trzeciej osobie, a fakt, że znakomita ekranizacja z 1933 roku należy do moich ulubionych filmowych adaptacji dzieł autora. A jak przedstawia się sama powieść? Do gospody „Pod Dyliżansem” w angielskim Iping w trakcie śnieżycy przybywa tajemniczy mężczyzna. Idzie pieszo, niesie niewielki kuferek, ale najdziwniejszy jest w nim sam jego wygląd: człowiek ów ubrany jest tak szczelnie, że nie pozostawił odsłoniętego choćby fragmentu ciała. I chociaż w takich warunkach pogodowych nie wydaje się to dziwne, to dlaczego nie zdejmuje nawet rękawiczek czy płaszcza, kiedy jest w środku, a nawet gdy zasiada już do jedzenia? Jego zachowanie też pozostawia wiele do życzenia, a przy okazji za żadne skarby nie chce się rozstać ze swoimi kuferkiem. Jak się wkrótce okazuje, pod ubraniem ma całą zabandażowaną twarz. Poparzony, ranny biedak? Osoby znajdujące się w gospodzie zaczynają snuć teorie na jego temat, ale nikt nie ma pojęcia, że w rzeczywistości tajemniczy przybysz jest niewidzialnym człowiekiem. Jaka tajemnica kryje się za jego stanem? I do czego doprowadzi konfrontacja z nim? Wystarczy spojrzeć na same tytuły czy też skrócone opisy zawartości książek Wellsa by przekonać się, że autor ten już na samym początku istnienia gatunku nazywanego powszechnie fantastyka naukową poruszył chyba wszystkie najważniejsze tematy. Wojna z obcymi pochodzącymi z innej planety, podróże w czasie, chore eksperymenty, anioły… (można by wymieniać jeszcze długo) … i niewidzialność. Z tego ostatniego uczynił na poły powieść Science Fiction, a na poły horror – taki tradycyjny, z domostwem odciętym niemalże od świata przez śnieżycę i tajemniczym człowiekiem, który nie wydaje się szczególnie ludzki a jego tajemnice niejednego mogą przyprawić o omdlenie. Jako miłośnik horroru, nie mogę tego nie docenić. Szczególnie, że powieść ma i klimat, i ciekawie poprowadzoną fabułę. Część tego pierwszego w moim przypadku wynika zapewne z faktu, iż doskonale pamiętam filmową adaptację i jej niesamowity nastrój, ale na szczęście nie tylko. Wells doskonale poradził sobie z połączeniem obu gatunków, lepiej niż choćby w „Wyspie doktora Moreau”, tworząc jedną z najlepszych książek w swojej karierze. Znakomicie napisaną, prostą, ale w tej prostocie niesamowicie skuteczną. Jak większość jego dzieł stanowiącą przestrogę przed nieodpowiedzialnymi eksperymentami. I chociaż „Niewidzialny człowiek” ukazał się 120 lat temu, a autor odnosił się do bumu technologicznego, jaki wówczas miał miejsce, jego ostrzeżenia nadal są aktualne. Kto wie czy nie bardziej, niż wtedy, gdy dopiero rodziły się wszystkie te nowe kierunki nauk. Wiele z jego wizji się ziściło, ludzie przestali ograniczać się jakimikolwiek zasadami moralnymi, co od zawsze wytykał nam Wells. Warto więc posłuchać co miał do powiedzenia. Szczególnie, że robił to w tak znakomitym stylu, jednocześnie dostarczając dobrej rozrywki tym, którzy na nią liczyli. Polecam gorąco. za: https://sztukater.pl/ksiazki/item/23208-invisible-man.html