Ludwik M. Kurnatowski, Niebieskie ptaki Warszawy (KPW 60)

Z czym kojarzy Wam się określenie ,,niebieski ptak”? Mnie przede wszystkim z Ewangelią św. Mateusza (por. 6,26: ,,Spojrzyjcie na ptaki niebieskie, iż nie sieją ani żną, ani zbierają do gumien, a wżdy Ojciec wasz niebieski żywi je…” ) oraz szeroko rozumianą wolnością, lekkomyślnością, jak również skłonnościami do życia na cudzy rachunek. Po książkę ,,Niebieskie ptaki Warszawy” sięgnęłam przede wszystkim z powodu intrygującego tytułu oraz zgrabnie skomponowanej zapowiedzi tej niewielkich rozmiarów publikacji. Książeczka Ludwika Mariana Kurnatowskiego to połączenie reportażu w stylu retro z historiami życia kilku „niebieskich ptaków” przedwojennej Warszawy. Warto wiedzieć, że wspomniany Ludwik M. Kurnatowski pełnił funkcję Nadkomisarza Urzędu Śledczego w Warszawie, dlatego praktycznie na co dzień miał do czynienia z rzezimieszkami, łotrami i różnego rodzaju oszustami. Oni to korzystając ze swego sprytu i bazując na łatwowierności innych ludzi, gromadzili całkiem niezły majątek, a także prowadzili dostatni, hulaszczy tryb życia – idealnie pasujący do określenia żywota ,,niebieskich ptaków”. Jeśli jesteście pasjonatami dawnych kronik kryminalnych, albo mentalnie chcielibyście przenieść się w czasie do Warszawy i Rosji z lat 1900-1926, to książeczka nadkomisarza Kurnatowskiego będzie dla Was na pewno odpowiednią lekturą na jesienne wieczory, albo leniwe niedzielne poranki. ,,Niebieskie ptaki Warszawy” zostały wydane w serii ,,kryminały przedwojennej Warszawy”, ale mnie przypominają raczej gawędy z wątkiem kryminalnym, które napisano dość żywym, a jednak miejscami zbyt skomplikowanym językiem. Jak czytamy na wstępie, zamiarem nadkomisarza Ludwika Mariana Kurnatowskiego było przybliżenie czytelnikom filozofii życiowej osób, które za pomocą sprytu, intryg, często podejrzanych transakcji pławiły się w luksusie i egzystowały kosztem innych, uczciwych obywateli. ,,Niebieskie ptaki Warszawy” to książka na wskroś przemyślana, pełna opisów sytuacyjnych, dialogów, jakie toczyli ze sobą ludzie z dawnego ,,półświatka”. Czytając ją, będziecie mieć wrażenie, że oglądacie naprawdę dobry film, albo przez dziurkę od klucza podglądacie warszawskich cwaniaków, którzy nad dobre imię i czyste sumienie przedkładali pełną kiesę oraz życie polegające na ciągłym zaspokajaniu bardziej lub mniej wymyślnych zachcianek. Mogę z pełnym przekonaniem stwierdzić, że książka nadkomisarza Kurnatowskiego w zasadzie spełniła moje oczekiwania, co więcej na plus oceniam zwłaszcza ostatnie zawarte w niej opowiadanie - dotyczące morderstwa prostytutki w Alejach Jerozolimskich. Jak napisałam już wcześniej, miejscami styl ,,Niebieskich ptaków” jest trudnawy w odbiorze, dlatego nie traktujcie tej książki jako lekkiego „czytadełka” do poduszki i zabierzcie się za jej lekturę ze świeżym umysłem. Opowieści Kurnatowskiego są bez wątpienia bardzo pouczające, poruszają też kwestie szeroko rozumianej moralności, wartości w życiu człowieka, tego co wypada, a czego nie winniśmy robić z własnym życiem. Książka Kurnatowskiego może być przestrogą, jaki los zwykle czeka tych, którzy zechcą żyć niczym tytułowe ,,niebieskie ptaki”. Oczywiście można też potraktować ją jako swego rodzaju przykład na to, że kreatywność, zaradność, smykałka do interesów, często idą z sobą w parze i cechują ludzi bardzo przedsiębiorczych. Efekty ich przedsięwzięć bywają jednak różne, zwłaszcza jeśli rozważymy je w kontekście tego, ile krzywdy wyrządzili oni innym za cenę popularności, szybkiego wzbogacenia się, pokazania innym swej ,,głowy do prowadzenia interesów”. Wczytajcie się w książkę Kurnatowskiego powoli, delektujcie jej stylową narracją, wyłapujcie kolejne ,,smaczki” niekiedy naprawdę zaskakujących opowieści o dawnych lekkoduchach. Warto też zawarte w niej historie potraktować jako pewnego rodzaju przestrogi przed dwuznacznymi znajomościami, niejasnymi interesami, przebywaniem w miejscach, gdzie roi się od ,,niebieskich ptaków”, które można spotkać przecież i w dzisiejszych czasach!